...Untitled II...

Сайн уу, залуусаа, манайхан бүгд завгүй, гүйцгээгээд л байгаа биз дээ...Блог дээр ойрд нийтлэл бичигдсэнгүй, үүнийг яаж зүгээр харж суугаад байхав гээд шинэ нийтлэл бичих гэтэл нэг л болж өгдөггүй, тэгээд яаж бас дахиад шинэчлээгдээгүй хуудсаа гөлөрч суухав гээд өмнө нь өөрийнхөө нэг блог дээр бичиж байсан нийтлэлээ блог дээрээ тавихаар шийдлээ. Зарим нэг нь уншсан байж магадгүй юм, гэхдээ ихэнх нь хараагүй байх. За тэгээд манайхан блогоо нийтлэлээр баяжуулж, сэтгэгдлээр дүүргэцгээе...

...Хоосон огторгуйд хөвөх юмсан...
10 жилийн сургууль гэдэг өнгөрсөн амьдралд маань шорон шиг байсан тэр өргөө одоо надад эргээд очихыг хамгийн их хүсдэг тэр нэгэн газар минь болж хувирах байсныг би яахан мэдэх билээ. Хурдхан шиг л төгсөх юмсан, оюутан болж, гайгүйхэн төгсөөд ажилтай болж, тусгаар тогтнох юмсан гэсэн тэр хүсэл маань биелэхийн цагт юутай гэнэхэн мөрөөдөл байсныг, дэндүү ахархан сэтгэж байсныг минь гэрчлэн миний сэтгэлд үлдэж дээ...
10 жил...10 жилд минь үлдсэн дурсамжтай, дурсгалтай мөч хором бүхэн маань кино зургийн хальс шиг хадгалагдан үлддэг байсан бол түүний төгсгөлийг үзээд хэчнээн жаргалтай, эсвэл амжилттай байсан тэсэлгүй нулимс минь урсан, уйлах байсан биз. Учир нь дахиж би тухайн үедээ тамын хаалга мэт төсөөлөгддөг байсан саруулхан танхимдаа хичээлд суухгүй, ширээн дээр нь унтахгүй аль эсвэл юм сараачихгүй...Сурагч гэж нэрлэгдэж явсан тэр азтай үед минь эрлэгийн элч мэт санагдаж байсан ачит багш нарынхаа залхуутай ч сэтгэлээсээ хичээлийг нь сонсож чадахгүй, аль эсвэл муу дүнгийг нь дэвтэр дээрээ тавиулчихаад бухимдаж суухгүй...
10 жил...Харвасан сум шиг хурдан өнгөрсөн гунигтай, жаргалтай мөчүүдээ эргэн санан, цаасан дээр буулгахад хэдэн өдөр аль эсвэл хэчнээн балны бэх зарцуулахыг үнэндээ би хэлж мэдэхгүй нь. Юутай гэгээлэг, юутай гэнэхэн, юутай хөгжилтэй түүхийг бичих байсан бол...Хэзээ ч мартахгүй дурсамж, хэзээ ч арилашгүй бичээс, хэзээ ч урагдашгүй зураг болон миний сэтгэлийн хамгийн гүн, нууцлаг тэр хэсэгт "чи" байраа эзэлжээ...
Сургуулийнхаа урдуур өнгөрөхдөө хурдхан алхаад гарахыг би хүсдэг болсон, сэтгэлээрээ тийшээ ороод зорилгогүй дэмий чалчиж суухыг, гуанзны орлогыг хаагаад сандал эзлэхийг, эсвэл зүгээр л, зүгээр л зүгээр л баймаар санагдаал...Сургуулийн хаалгаар гарч ирж буй, аль эсвэл 1-р сургууль гэсэн логотой формтой хүүхдүүдийг хараал эд нар шиг явж билээ гэсэн бахархал төрөх авч хажуугаар нь буцаад нэг очих юмсан гэсэн битүүхэн атаархал төрөх болжээ.
Оюутан болжээ гээд надад нэмэгдсэн ачаа алга харин ч чөлөөтэй болчихсон ч юм шиг, нэмэгдсэн хариуцлага алга харин ч даалгавар ч байхгүй эрх чөлөөтэй ч юм шиг, яг үнэнийг хэлэхэд. Одоогоор мэдээгүй байгаа л бололтой, гэхдээ хичээлээ жаахан хийдэг болсон, ухамсар сууж эхэлсэн гээд л дэвшилттэй тал байх шиг байна. Номын санд суудаг болж, хичээлдээ асуугдах гэж ном эргүүлдэг боллоо. Хичээл дээрээ унтчихгүймсан гээд өөрийгөө хүчилдэг боллоо гээд л цаашдаа арван жилээс ч илүү адал явдал хүлээж байж мэдэх ч юм шиг.
Их сургуулийн амьдрал завгүй хэрнээ зугаатай бололтой. Цонхтой цаг ихтэй, бие дааж хичээл хийх шаардлагатай, чамд маш олон, бүр өргөн боломж нээлттэй байна. Хэрвээ чи овсгоотой л байж чадвал ирээдүйд сайхан амьдрах амьдралынхаа үүдийг нээж ч мэдэх юм. Хамгийн гол нь өөрийгөө завгүй байлгах хэрэгтэй гэдгийг, залхуу гэдэг найз миний хамгийн заналт өрсөлдөгч гэдгийг, цаг хугацааг ямар агуу хурдан юм бэ гэдгийг би мэдэрч, мэдэж, ухаарч, ухаж ойлгож эхэлж байна. Удахгүй амьдрал гэдэг их далай руу, Их сургууль гэдэг хөлөг онгоцонд суун, Аз жаргал гэдэг арал руу тэмүүлж яваа uundaa хэрхэн хурдан, аюулгүй тэнд хүрэх нууцыг, хажуугаар нь гарч ирэх олон олон боломж, азыг хэрхэн шүүрэх, булаах арга ухаанд суралцаад мэдэх болноо гэдэгтээ итгэлтэй байна...Чамд, надад, бид бүгдэд БОЛОМЖ бас СОНГОЛТ байгаа гэдгийг үргэлж санаарай...