...Гэгээн алсад одох юмсан...

Сайн байцгаана уу, манайхаан, удтал блогдоо нийтлэл бичсэнгүй, олон шалтгаан, шалтагууд байсан гэхдээ өнгөрсөн хойно тэрийг тоочиж цаг алдаад яахав. Блогийн админуудын зөвлөлийн гишүүний хувьд хэд хоногийн өмнө зарласан хуралдаа өөрөө хүндэтгэх шалтгааны улмаас оролцож чадаагүйдээ хүлцэл өчөөд, тэр үеээс өнөөг хүртэл, ер нь үүсээд байгаа асуудалд хариулт өгөх зорилгоор энэхүү нийтлэлийг бичиж байна.

Анх жил хэдэн сарын өмнө байгуулахдаа л бидний хэсэг нөхөд нэгэн зорилгын дор элдэв саад бэрхшээлийг үл тоон энэ блогийг ангийнхаа тусын тулд, ангидаа сурдаг хүүхдүүдийг хоорондоо эвтэй, нэг хамт олон болоосой гэсэндээ нээж байсан цаг саяхан мэт. Нэг нэгэндээ тусалдаг, нэг нэгнийгээ урмаар дэмждэг, нэг нэгэндээ зөвлөдөг тийм хамт олон болоосой гэж би хүссэн. Хүслээ биелүүлэхэд цаг хугацаа хэрэгтэйг би мэдэж байсан. Бүхэл бүтэн жилийн турш олон хүн биднийг ийм юм хийдэгт маань гайхаж, тэнэг мангараар нь дуудаж байсан, хайран юм гэж шагширч байхыг нь ч сонссон, алдаа гаргалаа гэж загнуулж ч үзсэн. Охидоо блогтоо оруулдаг болгох гэж нүүрэн дээрээ тэдний зургийг тавьж арын фоноо ягаан өнгөтэй болгож байлаа, уншаад унтуулчихгүйсэн гэсэндээ рекламууд, бас тоглуулагчдыг тавьж, бусад блогоос хоцорчихвий гэсэндээ тэднээс өрсөн олон зүйлсийг бид хийж байсан. Тиймээ, бид бүхэл бүтэн жил 4 сар энэ ангид болж байсан бүхнийг, та нарт хэрэгтэй бүхнийг, өрнөж байсан адал явдал бүхнийг бичиж байсан. Ганцхан хүслийнхээ төлөө-Зорилгодоо үнэнч байхын төлөө бүхнийг үл хайхран бичиж байсан юм.
Анх надад нэг зорилго байсан юмаа, үргэлж бас та нартаа хэлдэг байсан, хэрэгжүүлэх гэж үргэлж хичээдэг байсан. Үр дүнг нь харж эхэлж байсан, гараад ч эхэлсэн та харж байгаа... БҮГДЭЭРЭЭ НИЙТЛЭЛ БИЧДЭГ БОЛОХ... Энэ миний хүсч байсан зүйл. "Салъя гэж салсангүй ээ, салаа замын эрхээр салж байна" гэдэг шиг бид бүгд л өөр өөрийн зам мөрийг хөөгөөд салахдаа муу ч үгүй хэдэн жил хамт сурсан найзуудтайгаа холбоотой байг дээ гэж л бодсон юм...

Чи оюутан болоод шинэ сургуулийнхаа тухай, шинэ найзуудынхаа талаар, хичээлийнхээ талаар, аль эсвэл бие даалтаа ч гэсэн тавиад найзуудтайгаа хэлэлцэж, бас хуурч хөөрч болно, чамд найзууд чинь итгэл найдвар бэлэглэх болно...

Чи гадаад явбал тэндэхийн тухай сонин хачин, өөрийнхөө шинэ орчин, адал явдлыг блогтоо бичээд л, найзууд чинь дэлхийн өнцөг булан бүрээс чамд баяр хүргэж, урмаар тэтгэж, сэтгэлд чинь баяр баясгаланг мэдрүүлэх болно...

Чи эхнэртэй болоод жам ёсоор хүүхэдтэй боллоо, шинэ ээж, аавын паян, зовлон бэрхшээл, аль эсвэл ололт амжилтаа чи бичих болно, хариуд нь туршлагатай аль эсвэл ирээдүйн аав ээж-найзууд чинь чамд тэр бүхнийг даван туулах эрч хүч, аль эсвэл тэр амжилтаа үүрд хадгалах тэр хайрцагны түлхүүрийг нээж өгөх болно...

Бүр сүүлдээ энэ блог маань чиний, таны, бидний, бид бүхний НӨХӨРЛӨЛИЙН бэлэг тэмдэг, гэрч болж үеийн үед үлдэж, магадгүй түүхэнд, номонд бичигдэж, ирээдүй хойчид минь үлгэр дууриал болох болно...

Би яг л ингэж бодсон...Гоё биш гэж үү...
"БЛОГОО ХААЛАА" гэдэг үгийг би өмнө нь нэг бус удаа хэлж байсан үгүймаа гэхэд хаах юмсан гэж бодож байсан, үнэээн. Нуулгүй хэлэхэд надад гутрах, шантрах, бас дургүй хүрэх үе гарч л байсан. Гэхдээ би яг одоо, энэхүү нийтлэлийг бичээд сууж байхдаа өөрийгөө ямар УТГАГҮЙ юм бодож байсан юм бэ гэж зүхээд сууж байна. "Ром нэг өдөрт баригдчихаагүй" гэдэг шиг хүсэл минь нэгхэн жилд биелэхгүйг ухаарч байна, та нарыг яагаад нийтлэл бичдэггүйг ойлгож, ухаарахыг оролдож байна. Блогийн талаар "А"-ч үгүй бичиж эхэлж байсан үеэ эргэн санаж байна, нетгүй, сканнергүй байсан үеэ дурсаж байна, үнэхээр хүсээд зориод, бүтээнээ гээд явах юм бол бүтэх байлгүй гэдэгтэй санал нийлж байна.
Би дахиж мессенжерт ороход чинь "та блог дээрээ нийтлэл бичихгүй юм уу" гэж ёжилж асуухгүй ээ. Дахиж хэнийг ч хүчлэхгүй, хэнийг ч шахахгүй. Би та нарт итгэж байна, бүгд дор дороо тунгаагаад үзээрэй, блоггүй, дурсамжгүй анги ямар байхыг нэг төсөөлөөрэй. Аз болж биднийг дахиж тийм аюул заналхийлэхгүй.
Бүгдээрээ нэг нэгэндээ урам зориг өгж байя л даа. Сэтгэгдэл бичицгээе, та хэрвээ нэг ч гэсэн нийтлэл бичиж байсан бол сэтгэгдэл ямар их үнэтэй байдгийг бага ч болов ойлгосон л байх. Эерэг утгатай ч бай, сөрөг утгатай ч бай, чиний нийтлэлийн сэтгэгдэл нэмэгдсэн л байвал чи өөртөө таашаал авч, бас дахиж юуны ч тухай хамаагүй бичих эрч хүч чамд хуримтлагдах болно. Биднээс сэтгэгдэл бичихэд тийм ч их хүч зарцуулагдахгүй шүү дээ, "Үгээр хүнийг алж ч болно, сэхээж ч болно" гэдэг шиг нэг үг байсан ч хэн ч гомдохгүй.
Та нарын инээмсэглэлийг би одоо мэдэрч байна. 1-р сургуулийн 11г-ийнхаан гэж ийм л хамт олон байдымдаа гэж бусдад атаархуултал блогоо авч явсан та нараараа би үргэлж бахархдаг. Энэ блог бол зөвхөн ЛМО, Төөгөө бидний өмч биш шүү дээ, энэ бол бид бүгдийн өмч, юугаар ч үнэлэшгүй хөрөнгө. ДУРСАМЖ МИНЬ, дурдатгал минь, ухаарал минь, бухимдал минь, аз жаргалтай цагууд минь, хөгжилтэй агшнууд минь энд л хуримтлагдсан, хураагдаж байгаа, хадгалагдах ч болно. Хамтдаа нандигнан, арвижуулж, гайхуулцгаая...
Би энэ нийтлэлийг ангийнхандаа, андууддаа ухаарал бэлэглэхийн тулд бичлээ. Блог бичих гэдэг энэхүү ажлыг ариун үүрэг хэмээн ойлгоосой гэсэндээ, зүгээр л 131dg гэдэг хамт олны тухай бичдэг фен клуб гэж битгий хараасай гэсэндээ бичлээ. Хэтэрхий нуршуу зүйл бичсэн бол уучлаарай, гэхдээ би бусдын л адил сэтгэгдлээр тэжээгдэж, урмаар тэтгэгддэг 131dg-ийн гишүүн эрхэм цолоороо бахархдаг энгийн нэгэн хүн гэдгийг санаарай.
...БИД ҮРГЭЛЖ НЭГ АНГИЙНХАН: БИД АРВАН НЭГИЙН Г-ИЙНХАН: БИД ҮРГЭЛЖ ХАМТДАА ХҮЧТЭЙ БАС ХӨГЖИЛТЭЙ...

ТАНЫГ ХҮНДЭТГЭСЭН: АМАРСАЙХАНЫ УНДРАЛ