...One For All... All For One...

Тиймээ, энэ үгийг би үргэлж бодож бас амьдралдаа хэрэгжүүлэхийг хичээдэг. Үнэхээр ч үнэн үг. 9-р сарын 1-нд Оюунчимэг багшийн ангийнханд яриа хийхэд ч гэсэн тэд бидний хийсэн алдарт зодооныг хамгийн ихээр асууж байсан. Хэд хэдэн ангийн хөвгүүд нийлээд манай хөвгүүдээс цөөхөн харагдаж, зөв үйлийн төлөө, хамгийн гол нь эв нэгдэлтэй байсныхаа хүчинд бид тэр явдлыг өөрийн талд шийдэж чадсан. Би санаж байна, Бямбаа, LMO, Ори 3-ыг Амартүвшин багшаас хэд хэдэн ухамсрын шанаа хүртэж байсныг нь... Гэхдээ тэд хэнд ч хэзээ ч гомдоллож байхыг нь сонсоогүй, ямар их эр зориг вэ гэж би харин тэднийг хүндэтгэж байсан. Охидоо ч гэсэн санаж байна, байдал нэг л биш болоод ирэхэд нь битгий яваач гэж ятгаж байсныг нь, нүдэнд нь нулимс биш юм аа гэхэд айдас хурсан байсныг ч тодхон санаж байна...

Сургууль даяараа бахархан ярьж байсан тэр явдлын талаар энд бичиж байжээ. Тийм ч яриад байх явдал биш хэрнээ бас дурсамжтай, мартагдашгүй өдөр тэр байжээ...Гэнэт яагаад ч юм дурсамжаасаа бичмээр санагдаад биччихлээ...Дурсамж гэдэг ямагт хүний хамгийн нандин зүйл нь, тэр агшинг, цаг мөчийг бодож санах хамгийн гол шалгуур байдаг шүү дээ. Монголчууд эвтэй бол хүчтэй гэдэг шиг, манай анги ч гэсэн эвтэй бол хүчтэй бас жаргалтай. Ямар ч асуудлыг амархаан давчих сэтгэлийн их тэнхээ, хүн хүч байгаа...Зовсон цагт нь хэзээд туслахад бэлэн тийм л хамт олон энд бүрджээ.
Танд ямар нэг асуудал гараад хэнээс тусламж авахаа мэдэхгүй байгаа бол, чиний амьдралд хүндрэлтэй зүйл учраад яах учраа олохгүй байгаа бол зүгээр л блог руугаа орж ирээд сайхан сэтгэлээ онгойлгоод нэг нийтлэл биччих, аль эсвэл ангийнхнаасаа, найзуудаасаа тусламж хүсээрэй, тэд чамд үгүй, чадахгүй гэж хэлэхгүй гэдгийг л би баттай хэлж чадна.
Хэрэггүй зүйл биччихсэн бол уучлана биз дээ, түүнийгээ цайруулах гэж та нарын үзээгүй байх гэж бодож байгаа хэдэн зурагнуудыг оруулчихъя...Яруугийн халзан байсныг эргэн дурсаж, олимпиадынхан дээлтэй байхыг харан шогширч, бас uundaa Цэнгэл 2-ыгоо тайлбар хийгээд ид халж байхдаа ямаршуухан байдгийг нэг хараарай...